Þegar Eiríkur prestur var að bana kominn tiltók hann hverjir vera skyldu líkmenn að sér. Sagði hann að gjöra mundi haglél mikið þegar hann væri borinn út til kirkjunnar, en bað að ekki væri kistan sett niður frá því hún væri tekin upp fyrr en í kirkjunni. Sagði hann að þá mundi upp stytta élinu. En þá mundu sjást fuglar tveir, annar hvítur, en annar svartur, yfir kirkjunni og mundu þeir rífast mjög. Bað hann þess að ef hvíti fuglinn sigraði og næði að setjast á kirkjuburstina þá græfu menn sig í kirkjugarði, en ef sá svarti hefði sigurinn og settist á kirkjuna þá skipaði hann að dysja sig utangarðs; því þá væri úti um sig. Þetta kom allt fram þegar Eiríkur prestur dó, bæði um élið og fuglana, og vann hinn hvíti fuglinn sigur á þeim svarta svo Eiríkur var grafinn í kirkjugarði.

(Íslenzkar Þjóðsögur og ævintýri/safnað hefur Jón Árnason; Árni Böðvarsson og Bjarni Vilhjálmsson önnuðust útgáfuna. Reykjavík: Þjóðsaga, 1954-1961, 1, bls. 565).