Það var trú manna að bölvun lægi á prestum í Meðallandi þar sem Meðallendingum hélst með eindæmum illa á prestum sínum en margir þeirra létust af slysförum á fyrri öldum eða fóru eftir skamma dvöl. Hér segir Einar Sigurfinnsson frá Háu-Kotey í Meðallandi frá upphafi þessarar bölvunar en hún tengdist flutningi predikunarstóls úr kirkjunni á Mel að Skarði.

Það var einu sinni sem oftar í Meðallandinu að það þurfti að flytja kirkjuna undan sandfoki, kirkju og grafreit. Ég held að kirkjan hafi þá verið á Mel. Og það voru nú ekki önnur farartæki til að flytja heldur en klakkar og hestar undir reiðingi og svoleiðis. Þá er sagt að predikunarstóllinn hafi farið – snarast af hestinum sem bar hann og fallið ofan í læk. Einn af mönnunum sem var við flutninginn sagði: ,,látum hann vera kyrran.“ Nei, hinir vildu það nú ekki og þá segir þessi gamli maður: ,,Þá skulið þið ábyrgjast Meðallandsprestana, þeir verða ekki lengi hér upp frá þessu.“ Sagan segir að stólnum hafi náttúrulega verið bjargað þarna upp úr og notaður í næstu kirkju. En sagan segir að upp frá því hafi aldrei náð að vera prestur í Meðallandinu lengur en í 20 ár og flestir í miklu styttri tíma. En nú er víst komið svo að séra Valgeir Helgason er búinn að vera þar talsvert lengur, Meðallandsprestur, raunar með stærra prestakall og allt öðruvísi. Þetta hef ég heyrt sagt og sögðu mjög margir, gamlir menn og konur þegar ég var krakki.

(Eftir sögn Einars Sigurfinnssonar. Viðtal Hallfreðar Arnar Eiríkssonar í desember 1964 (SÁM 93/3623): https://www.ismus.is/tjodfraedi/hljodrit/1046793