Í Norður-Vík var völvuleiði sem ekki mátti slá. Jón Sverrisson (1971-1968) frá Nýjabæ í Meðallandi, síðar bóndi í Skálmabæjarhraunum og Holti í Álftaveri var vinnumaður í Norður-Vík rétt fyrir aldamótin 1900 segir svo frá viðureign sinni við leiðið: Það átti að vera völvuleiði í túninu í Norður-Vík þegar ég var vinnumaður þar. Það átti einhver […]
Völvuleiðið í Norður-Vík Read More »
Húsfreyja mælti um og lagði á að aldrei skyldi veiðast í tjörninni Á hálsinum milli Steigarlands og Ketilsstaðalands er tjörn í litlu dalverpi. Hún heitir Oddnýjartjörn, og er á öðrum stað sögn um nykur í henni. Veiði hafði verið í tjörninni og notuð frá Ketilsstöðum og eitthvað frá Brekkum, sem land áttu að tjörninni austan
Gesturinn sýndi bónda hvernig væri hægt að sjá þjófinn. Vetur einn, rétt fyrir jól, var stolið sauðarsteilum úr eldhúsrjáfri hjá Sæmundi bónda Bjarnasyni á Vatnsskarðshólum. Sæmundur hélt því lítt á lofti og grennslaðist ekki eftir um þjófinn fyrst um sinn. Vita þóttist hann að bláfátækur nágranni hans hefði gert þetta. Síðla þennan vetur bar gest
FRÁ SÉRA EIRÍKI í VOGSÓSUM (um 1638—1716) Um séra Eirík í Vogsósum eru geysimargar sögur og missagnir. Úr Selvogi, sveit séra Eiríks, eru sögurnar beztar og einkennilegastar. Séra Magnús Grímsson hefur og ritað margar sögur um séra Eirík „eftir sögn og handritum Brynjólfs Jónssonar skólapilts frá Hruna með samanburði við almannasögn manna úr Borgarfirði. Eiríkur
Skólapiltur gerir samning við kölska um námsgáfur. Sex árum síðar átti hann að gjalda kölska greiðann. Hann bauð kölska að drakk vígt vín úr kaleik. Það leist kölska ekki á og þurfti hann því ekki að gerast skrifari kölska eins og um var samið. Einu sinni var skólapiltur í Skálholti sem var svo tornæmur að
Kölski gaf skólapilti næmi Read More »
Þá bjó bóndi einn í Stórumörk. Hann átti ungan son ærið keknissaman og óstýrilátan; gekk hann alltaf með steinkasti í hverja smugu sem hann fann, og pikki með staf sínum. Lét hann að engis manns orðum þó að væri fundið, heldur stóð hann upp í hári á hverjum manni. Fór svo fram um hríð. Steinn
Drengurinn í Stórumörk Read More »
Maður hnuplar svuntu Tómasar og skilar henni í miklu óveðri á jólaföstu Tómas hét maður er bjó á Söndum í Dalshverfi undir Eyjafjöllum, hér um bil um miðju 17. aldar. Tómas er einn af þeim mönnum er mikið orð hafði á sér fyrir galdra og fjölkynngi, en jafnframt er þess getið hann hafi verið maður
Bóndinn á Reykjum í Ölfusi lagðist einu sinni veikur og sendi eftir séra Eiríki til að þjónusta sig því þeir voru aldavinir. Eiríkur fór, en þegar hann kom upp á Selvogsheiði flugu þar hjá honum tveir hrafnar. Eiríkur kallar til hrafnanna og spyr hvernig Reykjabóndanum líði. Krunkuðu þá hrafnarnir og sagði Eiríkur að þeir segðu
Upphaf hundafársins varð af svikum og prettum Skip kom á Eyrarbakka eins og einatt hefir við borið. Einn af skipmönnum var finnskur að ætt. Hann hafði meðal annars til sölu flösku eina tóma. Kostaði hún litlum mun meira en vanalegt er að flöskur kosti. Loksins bauðst einn til að kaupa flöskuna; skyldi hann koma með
Ekki var hægt að slökkva ljóstíruna Á Sólheimum ytri vöktu einu sinni tveir menn yfir líki. Höfðu þeir sér það til skemmtunar að spila. Þeir urðu ljóslausir. Þá skáru þeir bita af ístru á líkinu og létu á bitann í skálanum þá er þeir höfðu á kveikt, og spiluðu síðan. En er þeir ætluðu að
Það fór ekki vel þegar skólaþjónustan fékk lánaðar nærbækurnar nýþvegnar Það er kallað að heitast ef menn biðja hver öðrum mikilla óbæna og eiga heitingar oft að hafa orðið að áhrínsorðum. Svo er mælt að þá er skóli var í Skálaholti hafi þar verið tvær skólaþjónustur. Þær vóru báðar illar mjög og þungyrtar ef því
Einu sinni komu vermenn til Eiríks. Þá var kalt veður og frost mikið. Þeir báðu prest að gefa sér í staupinu, en hann sagðist ekkert vín eiga. Þeir báðu hann því ákafar og sögðu að ekki mundi vínlaust í Vogsósum ef vel væri leitað. Eiríki leiddist nauðið í þeim og sagðist ekki muna hvort hann
Brennivínskúturinn Read More »
